Kemal Yıldız
İnsan fıtratı gereği medeni (sosyal) bir canlı olarak yaratılmıştır. Hayatını idame ettirmek için yalnızlık yerine diğer insanların yanında yaşamayı tercih eder. Örneğin oturduğu evi genellikle başka evlerin bulunduğu yerler arasından seçer. İstisnalar hariç yalnızlık insanın genetiğine uygun bir davranış şekli değildir. Öyleyse insanı bir arada yaşamaya yönlendiren gizli bir saik olduğu anlaşılıyor. Demek insan bir diğer insana iç dünyasında ihtiyaç hissediyor. En çok da arkadaşlığa ihtiyaç duyuyor belki de. “İhtiyaç duymak” kavramı “gereksinim hissetmek” anlamına gelir. Yani bu yemek yemek, su içmek ve uyumak gibi gereksinimlere yakın bir gereklilik. Düşünsenize tek başınıza mutluluğun bir anlamı olur muydu? Düğünler, kutlamalar ve cenaze törenleri genellikle arkadaşlarla birlikte paylaşılır. İnsan türü olarak sürekli arkadaşlık ilişkileri içerisinde davranışlarımızı programlarız. Baba ve annelerimiz de dâhil tüm yakınlarımızla arkadaş olabildiğimiz düzeyde samimiyet hissederiz. Öyleyse arkadaşlık diye tabir ettiğimiz kavram kendi içinde kabuğu kırılmamış belki onlarca mana derinliklerini saklıyor.
Arkadaşlıktan bahsetmişken dostluktan bahsetmemek olmaz. Dostluk, arkadaşlığın bir ileri versiyonudur sanki. Arkadaşlıkta yakınlık vardır ama yine de biraz mesafeler vardır. Dostluk denildiğinde ise bu mesafeler kalkar. İçli-dışlı oluveririz. Adeta iki kalbin bir birine bağlandığı menfezler varmışçasına, hislerimiz buradan nefes alıyor gibidir. Bazen o kadar ilerler ki bu dostluk biri diğerini gördüğünde konuşmadan bile anlaşır hale gelirler. Sihirli bir santralden konuşan iki kalp gibi. Bunlara en şahane örnekler Ashab Efendilerimizin dostluklarıdır. Asırlar boyunca onların birbirlerine karşı civanmert dostlukları nesilden nesile anlatılmış durmuş.
Biliyor musunuz Allah Teâla Hazretleri de Kuran-ı Keriminde altmıştan fazla yerde dost anlamında “Veli” diye bir kelime kullanır. Cenâb-ı Hak her türlü eksiklikten münezzeh olduğu halde kendisiyle aramızdan su sızmayacak derece de çok yakın olmamızı istiyor. O’nunla konuşmamızı, mutluluğumuzu O’nunla paylaşmamızı, üzüldüğümüzde O’na anlatmamızı, korktuğumuzda O’na sığınmamızı istiyor. Bu dostlukta yakınlığımızı ilerletebildiğimiz nispette de velayetin namütenahi derecelerini bize açık tutuyor. Bunun için de kendisinin en çok sevdiğini sevmemizi ve O’na tabi olmamızı istiyor. O ise dostluğun ne olduğunu insanlığa öğreten Hz. Muhammed (S.A.V) Efendimizdir.
Faydalı olur düşüncesiyle “Kuş Sütü” eserinden istifade edilerek hazırlanmış dostlukla ilgili maddeleri aşağıda istifadenize sunuyorum.
- Dost En yakındır.
- Dost Güvendiğindir.
- Dost Samimidir.
- Dost Dili ile kalbi bir olandır.
- Dost Vefalıdır.
- Dost Sadıktır.
- Dost Sırdaştır.
- Dost Aldatmaz.
- Dost Atlatmaz.
- Dost Doğruyu söyler.
- Dost Yüksek bir muallimdir.
- Dost Yardımcındır.
- Dost Civanmerttir.
- Dost Önünde ya da arkanda değil, yanındadır.
- Dost Takdir edicidir.
- Dost Sevgi ve şefkatin mücessem halidir.
- Dost En iyi dua edicidir.
- Dost İyiliğini ister.
- Dost Tek dünyacı değildir. İki dünyacıdır.
- Dost Açık kalplidir, Müstakar yakınlığını hissettirir.
- Dost Berrak bir aynadır.
- Dost Seni anlayandır.
- Dost Seni arayan, sorandır.
- Dost Menfaatçi değildir.
- Dost Riyasızdır.
- Dost Öldükten sonra da dosttur.
- Dost Gerçek yüzlüdür.
- Dost Fedakârdır.
- Dost Dostu için ölebilendir.
- Dost Arayıp sorandır.
- Dost Tenkitçi değildir.
- Dost Gizlenemediğin kişidir.
- Dost Tevazuludur.
- Dost Bir adıma 10 adımla yaklaşır. Yürüyerek geleni koşarak kucaklar.
- Dost Seni sadece suretinle değil sîretinle de tanıyabilendir.
- Dost Nazını çekendir.
- Dost Dostunu unutmaz.
- Dost Kusur müfettişi değildir.
- Dost Tek taraflı davranmaz. Dostluk iki taraflıdır.
- Dost Benim kusurlarıma, falsolarıma benden daha çok müsamahakârdır.
- Dost Hatalı davranışlarımı hoş görür, zarar versem de affeder, bağışlar, hakkını helal eder.
- Gerçek Dost Allah‘tır.